Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ομιλία για τον Κώστα Γκρίζο στις 12-1-2014 στην Λέσχη Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης

Αγαπητοί Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες
Φίλοι και φίλες του Συλλόγου
Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά σε όλους
με υγεία, αγάπη, ευτυχία, δύναμη και αντίσταση, υπομονή και αντοχές στα δύσκολα….


Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα από τον Πρόεδρό μας Αλέξη Κουτσιάη την πρόταση του Δ.Σ. να τιμηθεί σήμερα και εν ζωή  «ο τελευταίος των Μοϊκανών», ο Μπάρμπα-Κώτσος Γκρίζος και να προταθεί στην επόμενη Γενική Συνέλευση η ανακήρυξή του στην κενή, λόγω θανάτου του Γιάννη Τριάρχου, θέση του  Επίτιμου Πρόεδρου του Συλλόγου.
Και με βαθειά συγκίνηση αποδέχθηκα επίσης την πρόταση του Δ.Σ. να σας πω δυο λόγια για εκείνον, τον λαμπρό Πατριώτη και Άνθρωπο, καθώς γνωρίζω άμεσα την πορεία, την δράση και την απέραντη αγάπη του στην Ιδέα που ονομάζεται ΣύλλογοςΛιβαδιωτών Θεσσαλονίκης.
Τον Κωνσταντίνο Γκρίζο, συγγενή που δεν ήξερα καν την ύπαρξή του, τον γνώρισα τα Χριστούγεννα του 1970 στο σπίτι του θείου μου Γιάννη Περδίκη, όπου είχε έρθει με όλη του την οικογένεια, ορμώμενος από την ανάγκη να έρθει σε επαφή με συγγενείς και παλιούς φίλους και να ενταχθεί στην Λιβαδιώτικη Παροικία της Θεσσαλονίκης.


Λίγους μόλις μήνες νωρίτερα είχε επαναπατριστεί από την μακρινή Αυστραλία, όπου είχε καταφύγει το 1954, νέο και φτωχό Λιβαδιωτόπουλο μαζί με την σύζυγό του Ευφραξία, σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης και ζωής, τα δύσκολα εκείνα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης.
Εκεί, άξιοι και οι δυο τους δούλεψαν σκληρά, έφεραν στον κόσμο τα 3 παιδιά τους, Άννα, Μαίρη και Βαγγέλη, πρόκοψαν και διακρίθηκαν για το ήθος, την εργατικότητα και την εντιμότητά τους τόσο μεταξύ των υπολοίπων μεταναστών Λιβαδιωτών, όσο και μέσα στην Ελληνική Παροικία της Μελβρούρνης.
Όμως ο άνεμος της νοσταλγίας και η ανάγκη τους να μορφώσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα τους έφερε πίσω στην Πατρίδα, στο Λιβάδι που υπεραγαπούσαν και στην Θεσσαλονίκη, που έγινε γι’αυτούς το επόμενο λιμάνι όπου ξανα-ξεκίνησαν και συνεχίζουν και μέχρι σήμερα την ζωή τους, πλαισιωμένοι από παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα.
Το δέσιμο μεταξύ όλων μας ήταν δυνατό και ακαριαίο σε κοινωνικό επίπεδο. Ιδιαίτερα δε το δέσιμο του πατέρα μου Ηλία Καραβίδα με τον Κώστα Γκρίζο, στο πρόσωπο του οποίου ο πατέρας μου βρήκε έναν ακούραστο σύμμαχο και συνοδοιπόρο, υπήρξε άμεσο και καθοριστικό για την μετέπειτα πορεία του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης, που, μεσούσης της χούντας, βρισκόταν εν υπνώσει, όπως και όλοι οι ανά την Ελλάδα σύλλογοι άλλωστε.
Αρχές του 1973, όταν επιτράπηκε έστω και με όρους η μερική επαναδραστηριοποίηση των Συλλόγων, ο Κώστας Γκρίζος μπαίνει για πρώτη φορά, δυναμικά και επισήμως στο 9μελές Δ.Σ., και από την θέση του ταμία αγωνίζεται μαζί με τους Ηλία Καραβίδα, Τάσο Βάντη, Μήτσο Ματθαίου, Κώστα Πούλιο, Περικλή Ρέχα, Χρυσάνθη Σακελλαροπούλου, Μαρία Κίσσα και Εύα Τσαχαλίνα για την ανασυγκρότηση του Συλλόγου και για να γίνουν τα οράματα πράξη.
Ο Σύλλογος στην ουσία ξεκινάει από το μηδέν, σχεδόν ούτε μητρώα δεν υπήρχαν καλά-καλά, και όμως: Γίνονται εκείνοι οι δύο αλησμόνητοι χοροί το 1973 στο Tiffanys στην έκθεση, ακολουθούν εκδρομές και δενδροφυτεύσεις, καθιερώνεται η Ημέρα Απελευθέρωσης του Λιβαδίου, οι σχέσεις συσφίγγονται, η νεολαία πλαισιώνει τον Σύλλογο και δίνει το δικό της παρόν και την δυναμική της ώθηση.


Κι ο Κώστας Γκρίζος πάντα εκεί, να τρέχει ακάματος κι επίμονος από πόρτα σε πόρτα με ένα μπλοκάκι στο χέρι για να γράψει νέα μέλη στον Σύλλογο, να φέρει συνδρομές και να μαζέψει ενισχύσεις από όπου μπορεί, για έναν απώτερο σκοπό και στόχο που είχαν θέσει όλοι τους: την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης για τον Σύλλογο.
Στέγης που θα αποτελούσε την φωλιά και το εφαλτήριο για τις μετέπειτα πολλαπλές δράσεις του Συλλόγου.
Έτσι αποκτήθηκε η πρώτη Αίθουσα με την συνεισφορά όλων. Εγκαινιάστηκε τον Νοέμβρη του 1975 και όλοι έτρεχαν με απαράμιλλο ενθουσιασμό να φωτογραφηθούν μπροστά στον σοφρά και στο τζάκι: πόσοι όμως από εσάς γνωρίζουν πως αυτό το τζάκι το έχτισε με τα χέρια του και με δικά του έξοδα και υλικά ο μπάρμπα-Κώτσος; Ναι, γιατί πέραν όλων των άλλων, ο Κώστας Γκρίζος έβαζε πλάτες και προσέφερε πάμπολλες φορές την προσωπική του εργασία στον χώρο αυτό, σιωπηλά και διακριτικά.


 Στην πορεία επίσης όλων αυτών των χρόνων, είτε μετείχε είτε όχι στα Διοικητικά Συμβούλια, ήταν και είναι παρών σε όλες τις εκδηλώσεις του Συλλόγου, απόλυτα προσηλωμένος στην ιδέα που λέγεται Σύλλογος, χωρίς διακρίσεις και εμπάθειες προς πρόσωπα και καταστάσεις.
Αλλά και σε όλα τα Δ.Σ. που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία του Συλλόγου, ήταν πάντοτε μέλος και παρών:
 Παρών στην ίδρυση του πρώτου χορευτικού με τον Γιάννη Μπάμπα - μέγα Δάσκαλο επικεφαλής, παρών μαζί με τον μπάρμπα-Ηλία Καραβίδα στην καθιέρωση των εκδηλώσεων του 15Αύγουστου στο Λιβάδι και τον θεσμό του Χορού των Γερόντων που οραματίστηκε ο Περικλής Ρέχας και τραγούδησε ο Γιάννης Περδίκης.
Παρών στην τοποθέτηση της προτομής του Εθνικού καιΛιβαδιώτη Ήρωα Γεωργάκη Ολύμπιου στην Χ.Α.Ν.Θ., παρών στην ανακαίνιση της πρώτης αίθουσας μετά από την 20ετή συνεχή χρήση της, παρών και στην αγορά και διαμόρφωση και της δεύτερης αίθουσας επί Γιάννη Φακαλή, που διπλασίασε τον ζωτικό χώρο της Λέσχης.
Δόθηκε με αυτόν τον τρόπο –και χάρις στο όραμα εκείνων των παλιών- η δυνατότητα σε όλους εμάς, στα παιδιά και τα εγγόνια μας, να έχουμε και να απολαμβάνουμε εδώ μια ζεστή φωλιά, που ίσως κάποιες φορές να την θεωρούμε και δεδομένη όπως και πολλά άλλα πράγματα στην ζωή μας, χωρίς να αναλογιζόμαστε με τι μόχθο, υπομονή και επιμονή μαζεύτηκαν όλα αυτά τα υπέρογκα ποσά που χρειάστηκαν, ποιοι χτυπούσαν πόρτες για να τα εξοικονομήσουν και ποιοι πρόσφεραν προσωπική και σκληρή εργασία με απόλυτη ανιδιοτέλεια και άδολη αγάπη για τον Σύλλογο.
Παρών και διοργανωτής επίσης ο μπάρμπα-Κώτσος όταν ήταν ο ίδιος Πρόεδρος, της μεγάλης εκδήλωσης το 2000 για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Συλλόγου, στην αίθουσα των Δυτικομακεδονικών Σωματείων, τότε που όλοι μας γνωρίζαμε ως ημερομηνία ίδρυσής μας το 1929.
Ναι, ο Κώστας Γκρίζος ήταν και είναι ένας από εκείνους τους αγνούς ανθρώπους που αγάπησαν βαθειά και αφιερώθηκαν στον Σύλλογο και τον υπηρέτησε από πολλές θέσεις: Του επί χρόνια Ταμία στους δύσκολους καιρούς, του Αντιπροέδρου και του Προέδρου στο τέλος.Και κατόρθωσε να κρατήσει τις λεπτές ισορροπίες που χρειάζονται για να διοικήσει κανείς έναν Σύλλογο, ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, και να συνθέσει ομοψυχία ανάμεσα στην διαφορετικότητα των μελών.


Φιλοσοφημένος και πάντοτε ήρεμος, έμπιστος και φίλος με όλους τους παλιούς (Ζάννα,Τριάρχου, Καραβίδα, Ρέχα, Πούλιο κλπ) αυτός ο απλός άνθρωπος που στα νιάτα του δεν του δόθηκε η ευκαιρία να μάθει 5 κολυβογράμματα παραπάνω, αλλά που τον σπούδασε μονάχα η  θέλησή του και η ίδια η ζωή, αυτός, ένας άνθρωπος άξιος, έξυπνος και αυτοδημιούργητος που ξεχώρισε μέσα από τον προσωπικό του αγώνα, ένας ευγενής στην ψυχή άνθρωπος που πρόσφερε πολλά στην οικογένειά του, στην κοινωνία και στον Σύλλογο και κυρίως τα πρόσφερε από καρδιάς, σιωπηλά και αθόρυβα, αυτός είναι ο Κώστας Γκρίζος, ένας άνθρωπος που σέβομαι, υπολήπτομαι και εκτιμώ.
Χαίρομαι που τα νέα παιδιά που απαρτίζουν τώρα το Δ.Σ. πήραν αυτήν την πρωτοβουλία, να προτείνουν τον Κώστα Γκρίζο για Επίτιμο Πρόεδρο του Συλλόγου, θέση που στο παρελθόν κατείχαν ο νονός μου Γιώργος Σακελλαρόπουλος, ο πατέρας μου Ηλίας Καραβίδας και ο αλησμόνητος και αγαπημένος σε όλους μας Γιάννης Τριάρχου.
Χαίρομαι γιατί με την απόφασή τους αυτή, δείχνουν τον απαιτούμενο σεβασμό τους προς έναν ανιδιοτελή άνθρωπο, έναν ακούραστο εργάτη, έναν αφανή ήρωα που υπηρέτησε από πολλά μετερίζια τον Σύλλογο, αναγνωρίζοντας έτσι τις υπηρεσίες του και την χωρίς τυμπανοκρουσίες προσφορά και αγάπη του προς το – όπως πιστεύω εγώ – τέταρτο παιδί του: Τον Σύλλογο και την Λέσχη.
Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που έχουμε στο Δ.Σ. νέα παιδιά, που ξέρουν να αναγνωρίζουν, να τιμούν και να εκτιμούν πρόσωπα και καταστάσεις, δείχνοντας έμπρακτα πως μέσα στις ψυχές τους έχουν χτισμένα γερά τα θεμέλια του σεβασμού και πολύ βαθιές ηθικές αξίες και αρχές.
Τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ όλους μαζί και έναν-έναν ξεχωριστά γι’αυτό.


Ευχαριστώ από καρδιάς τον Κώστα Γκρίζο για την πολύχρονη και ανιδιοτελή προσφορά του και θεωρώ μεγάλη μου τιμή που μπόρεσα να πω συνοπτικά δυο λόγια γι’αυτόν, προσπαθώντας να κάνω τους μεγαλύτερους να θυμηθούν και τους νεώτερους να μάθουν. Ίσως και να παρέλειψα πολλά από όλα όσα έκανε και του ζητώ συγνώμη γι’αυτό, αλλά δεν μπορεί κανείς να συνοψίσει μια ολόκληρη ζωή και να χωρέσει 40 χρόνια αδιάλειπτης δράσης προς τον Σύλλογο, σε δυο μονάχα σελίδες.
Ευχαριστώ και όλους εσάς που με τόση προσοχή και υπομονή με ακούσατε και με ανεχθήκατε.
Στην σκιά που ρίχνει η πρόσφατη απώλεια ενός ακόμη αγαπημένου ανθρώπου και φίλου, του Λευτέρη Μεζίλη (του μικρού), εύχομαι και πάλι σε όλους σας Καλή Χρονιά, με υγεία πάνω από όλα.
Ευχαριστώ.

Ασπασία Ηλία Καραβίδα








Δεν υπάρχουν σχόλια: