ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2010

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΑΣΣΟΝΟΣ

ΣΕ 8ΜΗΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται

(Οδυσσέας Ελύτης ‘Σηματολόγιο’)

Μία άκρως απρόβλεπτη εξέλιξη είχε η συνέχιση της δίκης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ελασσόνος κ.κ. Βασιλείου (κατά κόσμον Βασίλειος Κολόκας), η οποία είχε ξεκινήσει την 25^η Ιουνίου 2009 και ανεβλήθη για την 5^η Νοεμβρίου 2009. Ο λόγος της αναβολής ήταν η υπόδειξη του τότε προεδρεύοντος εφέτη προς τον Σεβασμιώτατο, να προσκομίσει έγγραφο που να αποδεικνύει ότι τελικώς για όλα υπεύθυνη είναι η γερόντισσα μοναχή Θεοφανώ Δημητρίου.

Τη συγκεκριμένη μέρα (5/11/2009), εμφανίστηκαν πάλι στο εφετείο Λαρίσης όλοι οι μάρτυρες, τόσο οι 4 έχοντες ήδη καταθέσει την 25^η/6^ου/2009 (Γκούμας Ιωάννης, Σαλαβέρης Αναστάσιος, Βαρβαρέζος Δημήτριος, Σαλαβάτης Ιωάννης), όσο και οι 6 μη καταθέσαντες λόγω της διακοπής (Καψάλης Αθανάσιος-Νικόλαος -είχε διακοπεί η κατάθεσή του-, Συνεφάκης Γεώργιος, Κατσίκης Γεώργιος, Ντίνα Ασπασία, Σδρόλια Σταυρούλα, Βόγιας Νικόλαος). Απουσίαζε ο Νίκος Τσανούσας, ο οποίος βρίσκεται στο εξωτερικό. Ο κατηγορούμενος Σεβασμιώτατος δεν εμφανίστηκε. Εμφανίστηκε όμως ο πληρεξούσιος δικηγόρος του, ο οποίος κατέθεσε στο δικαστήριο (η σύνθεση της έδρας ήταν φυσικά διαφορετική) τα έγγραφα που ζητήθηκαν και δεν υπήρχαν την πρώτη φορά.

Αμέσως μετά, ο εισαγγελέας της έδρας θεώρησε τη διαδικασία ολοκληρωθείσα και ζήτησε από τους εφέτες να προχωρήσουν στην έκδοση της απόφασης. Στις διαμαρτυρίες του μάρτυρα Γιώργου Συνεφάκη ότι δεν είναι δυνατόν να παρίσταται για 2^η φορά μετακινούμενος από τη Θεσσαλονίκη χωρίς να καταθέσει, ο εισαγγελέας απορημένος του επέδειξε τα πρακτικά της 1^ης δίκης (τα υπογράφουν ο προεδρεύων εφέτης Γ. Αποστολάκης και η γραμματέας Α. Μπουραδάμου). Σ’ αυτά, με θαυματουργό τρόπο, ήταν καταγεγραμμένες και οι καταθέσεις όλων των μαρτύρων, οι οποίοι δεν κατέθεσαν ποτέ λόγω της αναβολής (οι Συνεφάκης Γεώργιος, Κατσίκης Γεώργιος, Ντίνα Ασπασία, Σδρόλια Σταυρούλα, Βόγιας Νικόλαος), που μάλιστα εμφανίζονται να έχουν καταθέσει όλοι, όμοια και απαράλλακτα δίκην φασόν, την ίδια ακριβώς εκπληκτική φράση και μόνον αυτή ‘Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ηγουμενοσυμβούλιο’.

Μπροστά στο απίστευτο αυτό θαύμα της νόθευσης των πρακτικών, της αλλοίωσης των πραγματικών γεγονότων και της γελοιοποίησης κάθε έννοιας δικαίου, υπήρξε εντονότατη αντίδραση του μάρτυρα Γ. Συνεφάκη, συνεπικουρούμενου από τους υπολοίπους, ο οποίος ανακοίνωσε στο δικαστήριο ότι θα ασκήσει ως Έλλην πολίτης όλα τα δικαιώματά του που προβλέπονται από τη σχετική νομοθεσία και ότι θα προστρέξει σε κάθε ανώτερο και ανώτατο δικαστικό όργανο, προσβάλλοντας την διάτρητη νομικά και ηθικά αυτή απόφαση. Άφωνο και αμήχανο το δικαστήριο από την απρόβλεπτη αυτή εξέλιξη, μετά από σύσκεψη, αναγκάστηκε να διακόψει τη διαδικασία και να την μεταθέσει για τις 19 Νοεμβρίου 2009.

Στο ενδιάμεσο διάστημα έως τις 19/11, ο Γ. Συνεφάκης απέστειλε εκτενή αναφορά στον Γενικό Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στον Εισαγγελέα Εφετών Λαρίσης, στον Πρόεδρο Εφετών Λαρίσης και στον Δικηγορικό Σύλλογο Λαρίσης, εξιστορώντας επακριβώς όλα τα γεγονότα και αιτώντας από αυτούς να επιληφθούν αρμοδίως του θέματος. Η αναφορά κατέληγε ως εξής :

Επειδή θεωρώ ότι :

1. Η νόθευση των πρακτικών της δίκης, εντάσσεται σε μία προσπάθεια (άγνωστο από ποιόν υπεύθυνο) παραπλάνησης του δικαστηρίου και επηρεασμού του στη λήψη της τελικής απόφασης

2. Αποτελεί βάναυση παραποίηση των πραγματικών γεγονότων

3. Επιφέρει βαρύτατο πλήγμα στο κύρος της δικαιοσύνης

4. Αποτελεί βαρύτατη προσβολή προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα,

Καταγγέλλω τον όποιον υπεύθυνο προκύψει από τη διερεύνηση του θέματος και σας παρακαλώ θερμά να επιληφθείτε άμεσα της υπόθεσης, κινώντας κάθε προβλεπόμενη από τον νόμο διαδικασία, ώστε να αποκατασταθεί η νομιμότητα και να αποδοθούν οι όποιες ευθύνες στους εμπλεκομένους στην θλιβερή αυτή ιστορία αλλοίωσης των πρακτικών.

Πράγματι, στις 19 Νοεμβρίου και με την ίδια σύνθεση, συνήλθε το δικαστήριο με όλους τους μάρτυρες παρόντες, καταθέσαντες και μη. Η δίκη ξεκίνησε εκ του μηδενός, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε απολύτως έως τότε, προφανώς διότι η όλη προηγηθείσα διαδικασία θεωρήθηκε άκυρη. Συνολικά διήρκησε 2 ώρες και 45 λεπτά, διεξήχθη κατά τρόπον άψογο και κατέθεσαν όλοι οι μάρτυρες εξ αρχής, οι οποίοι απάντησαν εξαντλητικά στις ερωτήσεις των δικαστών και του εισαγγελέα. Οι μαρτυρίες των τότε δημάρχου και δημοτικών συμβούλων κινήθηκαν στη γνωστή γραμμη, όπως αυτή διατυπώθηκε και στην επιστολή του κ. Ιωάννη Γκούμα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ’ και στο ‘ΛΙΒΑΔΙ’ μας, στο προηγούμενο τεύχος. Καταλυτικές υπήρξαν οι καταθέσεις των λοιπών μαρτύρων, προέδρων του Εξωραϊστικού, της Θεσσαλονίκης και Κατερίνης, καθώς και των υπαλλήλων της Ζ’ Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Λαρίσης, οι οποίοι παρουσίασαν και ανέδειξαν το θέμα στις πραγματικές του, γνωστές σε όλους, διαστάσεις.

Κατατέθηκε επίσης από πλευράς της προϊσταμένης της Ζ’ Εφορίας, ότι η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας δεν ήταν το μόνο Μοναστήρι στην περιοχή ευθύνης του, στο οποίο ο Σεβασμιώτατος παρενέβη αλλοιώνοντας με παράνομες εργασίες τα ιστορικά τους χαρακτηριστικά, αγνοώντας πλήρως τις σχετικές υποδείξεις και τον αρχαιολογικό νόμο του κράτους. Επρόκειτο δηλαδή για κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροήν παρανομίες. Ενδιαφέρον είχε επίσης η δήλωσή της, ότι η αστυνομία αγνοούσε συνεχώς τα σήματα διακοπής των εργασίων που της κοινοποιούσε διαρκώς η Ζ’ Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ζήτημα που ίσως θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους και κυρίως τους αρμοδίους της νέας ηγεσίας του τέως Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και νυν Προστασίας του Πολίτη.

Ο Σεβασμιώτατος δεν παρέστη λόγω απουσίας του στο εξωτερικό και εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του. Η υπερασπιστική του γραμμή βασίστηκε στο ότι δικάζεται λάθος κατηγορούμενος, μια που κατ’ αυτόν, υπεύθυνη για την αλλοίωση του μνημείου είναι μόνον η μοναχή γερόντισσα (η οποία δεν είχε κληθεί ούτε κάν ως μάρτυς), ως η έχουσα την ευθύνη της μονής.

Η αγόρευση του εισαγγελέα κινήθηκε στο πλαίσιο μίας άκρως επιεικούς αντιμετώπισης του ζητήματος, αλλά μη μπορώντας να παραβλέψει τα πραγματικά γεγονότα, πρότεινε την κήρυξη του Σεβασμιωτάτου ως ενόχου. Το δικαστήριο απεδέχθη την πρόταση και επέβαλε, εξαντλώντας κάθε επιείκεια, στον κατηγορούμενο Σεβασμιώτατο την ποινή των 8 μηνών με 3ετή αναστολή, αναγνωρίζοντάς του τα ελαφρυντικά του προτέρου εντίμου βίου. Ο δικηγόρος του κατηγορουμένου άσκησε αμέσως έφεση.

---------------------------------------------------------------------

Κανείς δεν μπορεί να νοιώθει ευτυχής, όταν βλέπει να καταδικάζονται πρόσωπα, τα οποία η πολιτεία και η κοινωνία έχει τοποθετήσει σε θέσεις εξουσίας. Οι ταγοί της πολιτείας, της εκκλησίας και της δικαιοσύνης, έχουν υποχρέωση, επειδή ασκούν εντεταλμένη εξουσία και έχουν μεγάλη επιρροή στη διαμόρφωση ενός κλίματος ευνομίας, όχι μόνο να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τους νόμους που η συντεταγμένη πολιτεία έχει θεσπίσει, αλλά να αποτελούν και παράδειγμα προς μίμηση, κυρίως προς τις νέες γενεές, εμφυσώντας τες με τις ιδέες της χρηστής διοίκησης.

Δημιουργεί εύλογη αμηχανία, έως και ντροπή, το να μη μπορεί κανείς να απαντήσει στη δυσφορία των φοιτητών που είχαν επισκεφθεί τη Μονή, οι οποίοι διδάσκονται στο πανεπιστήμιο τα μαθήματα αναστήλωσης και αποκατάστασης των μνημείων, όταν αυτοί διαπιστώνουν την ασυνέπεια, αναρωτιούνται για τις αιτίες της και ειρωνεύονται τους θεσμούς, για το χάσμα μεταξύ των επιστημονικών γνώσεων που θεωρητικά αποκτούν και της ανιστόρητης και αντιεπιστημονικής εφαρμογής πρακτικών επί μνημείων, από ανθρώπους που κατέχουν ανώτερα και ανώτατα αξιώματα του κράτους και της πολιτείας.

Προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι επώνυμοι ταγοί, λειτουργώντας με περισσή εγωκεντρική έπαρση, κρίνουν αυθαίρετα ως σκουπίδια τα δείγματα της ιστορίας ενός τόπου, αλλοιώνοντας μορφολογικά και τυπολογικά, προϊόντα της σοφίας της λαϊκής αρχιτεκτονικής και της ευλάβειας των ανθρώπων που τα κατασκεύασαν, με τα φτωχά μέσα της εποχής εκείνης. Δεν περιποιεί τιμή γι’ αυτούς να καταστρέφουν στοιχεία που μυρίζουν Ελλάδα και Ιστορία, επάνω στα οποία γονάτισαν και προσκύνησαν και προσευχήθηκαν και μετάλαβαν κι έκαναν τάματα και ορκίστηκαν πίστη σε Θεό και σε Πατρίδα χιλιάδες πιστοί πρόγονοί μας, μόνο και μόνο επειδή αυτά τα στοιχεία έχουν υποστεί τη γλυκειά φθορά του χρόνου. Την ευλάβεια που εκπέμπει η τρυφερή πατίνα της ιστορίας, δεν την αντικαθιστά κανένα πλακάκι δαπέδου. Απλώς είναι ένα δείγμα ανιστόρητης νεοπλουτίστικης και ψευδομοντέρνας νοοτροπίας και λογικής, παρά ένα δείγμα προόδου.

Προκαλεί επίσης μελαγχολία (αν μη τι άλλο), η προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών σε τρίτους, πόσω μάλλον όταν είναι κοινός τόπος σε όλους τους παροικούντες την τοπική Ιερουσαλήμ, ότι αυτοί οι τρίτοι είναι απολύτως ανεύθυνοι ηθικά ως προς τα γεγονότα, καθώς και ότι ως υφιστάμενοι, αδυνατούν να αρθρώσουν υπερασπιστικό λόγο, εξ αιτίας της ιδιαιτερότητας της μοναχικής τους ιδιότητας.

Και μέσα σ’ αυτή τη γενική θλίψη, ας προστεθεί ως επιπλέον βαρύδιο, η φοβία, η ατολμία, η αδιαφορία ή ακόμη και η συνέργεια των κατά τόπους εκπροσώπων της Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι δεν απευθύνθηκαν επισήμως, ως όφειλαν, στις αρμόδιες αρχές του Υπουργείου Πολιτισμού για τις κατά συρροήν αλλοιώσεις μνημείων εντός των ορίων της Μητρόπολης, μην έχοντας αντιληφθεί επακριβώς ή περιφρονώντας τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται ο θεσμικός τους ρόλος.

‘Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’, μας κραυγάζει ο Ανδρέας Κάλβος. ‘Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή’ μας επισημαίνει ο Οδυσσέας Ελύτης στο ‘Άξιον Εστί’, εξηγώντας μας ότι ‘Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού ή εάν όχι, τότε, για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε την δωρεά του’.

Ας είναι λοιπόν η τελευταία φορά που χρειάζεται να επισημάνει κανείς την ανάγκη και την υποχρέωση σεβασμού των μνημείων μας. Αποτελούν την προβολή της ιστορίας μας στο έδαφος, σε μία γη όπου ‘Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια, κάθε λιθάρι έχει ζωγραφισμένον έναν άγιο μ’ άγρια μάτια και μαλλιά σκοινένια’, όπως καταθέτει ο Γιάννης Ρίτσος στη ‘Ρωμιοσύνη’ του. Κι ας είναι και η τελευταία φορά που θα χρειαστεί να κινηθούν οι διαδικασίες για την αποκατάσταση ενός μνημείου στην προτεραία του μορφή, όπως θα χρειαστεί να γίνει για την Βασιλική και την τοξωτή κιονοστοιχία της Αγίας Τριάδας, με πρωτοβουλία όλων των φορέων του Λιβαδίου και των απανταχού Λιβαδιωτών, που θαρρώ ότι έχουν όχι μόνο την επιστημονική, αλλά και τη θεσμική υποχρέωση. Είναι ο μόνος τρόπος, ώστε ένα επιτίμιο να επιστρέψει ως αντίδωρο.

Γιώργος Συνεφάκης,

Πρόεδρος του Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ‘Ο Γεωργάκης Ολύμπιος’

Υ.Γ. Σημειώνω ότι το άρθρο 2, παράγραφος 9 του καταστατικού του Συλλόγου μας, αναφέρεται ότι ‘Υποχρέωση του Συλλόγου είναι η με κάθε τρόπο βοήθεια και στήριξη των αρχαιολογικών και γενικότερα κάθε μορφής ερευνών για την ανάδειξη της ιστορικότητας του Λιβαδίου και της ευρύτερης περιοχής του, καθώς και η προστασία των μνημείων του Λιβαδίου και της ευρύτερης περιοχής, από όποιας μορφής καταστροφές ή αντιεπιστημονικές παρεμβάσεις από οποιονδήποτε εξωθεσμικό ή άλλο παράγοντα’.